گودهایی وجود دارند که با روش نیلینگ پایدارسازی شده و بیش از ۱۰ سال است که رها شده‌اند و هنوز پابرجا هستند، اما این تضمین کننده پایدار بودن جداره گود برای همیشه نیست.
امروزه پایدارسازی به روش‌های نیلینگ و خرپای فولادی، متداول ترین روش‌های پایدارسازی گود در سطح کشور هستند. هر کدام از روش‌های مذکور دارای مزایا و معایبی نسبت به یکدیگر هستند که با بررسی جمیع آن‌ها زیر نظر مشاور پایدارسازی مجرب، کارفرمایان محترم در هر پروژه اقدام به انتخاب روش مناسب می‌نمایند.
بطور کلی از روش های زیر به طور مجزا و یا به صورت تلفیقی می توان جهت پایدارسازی گودها استفاده نمود :
نیلینگ یک سازه نگهبان موقتی است و به مرور زمان دچار خوردگی و هوازدگی خاک می‌شود و باید در سریع‌ترین زمان ممکن سازه اصلی اجرا شود.
پایداری نیلینگ به جنس خاک، شرایط آب و هوایی و فرسایش سطح آن، سطح آب زیرزمینی، فشار هیدرواستاتیک، ضخامت شاتکریت و سربارهای مجاور بستگی دارد.
همچنین میزان تغییر شکل جابجایی قائم و افقی نیز تخمین زده شده و ملاحظات دیگر جهت طراحی و کنترل زهکشی انجام می‌گردد.
پایین بودن ریسک اجرا و خطرات آن در مقایسه با روش‌های دیگر مانند انکراژ
اگر این گونه خاک‌ها کاملا خشک بوده و شامل مصالح ریز دانه نباشند یا هیچ گونه سیمانتاسیون طبیعی‌ای از خود نشان ندهند، فاقد چسبندگی ظاهری هستند.
لازم بذکر است در بعضی از موارد عملیات حفر چاه وچود نداشته و پروفیل حائل فولادی پس از اتمام عملیات مقطعی خاکبرداری، حفاری و نصب المان تسلیح در محل مربوطه می شود.
عملیات شیارزنی بر روي زهکش عمقی در نیم دایره فوقانی مقطع آن ضروری هستند.
در این مقاله به بررسی تمامی نکات مربوط به نیلینگ پرداختیم. امیدواریم که این مقاله برای شما مفید واقع شده باشد. در صورتی بروز هر سوالی، آن را در بخش کامنت‌ها با ما در میان بگذارید.
پس از تزریق دوغاب در چاله‌ها، برای جلوگیری از فرسایش و هوازدگی خاک، جلوگیری از ریزش خاک در فضاهای بین نیلینگ چیست نیل‌ها و حفظ یکپارچگی نیل‌ها، روی سطح خاک مش‌گذاری و شاتکریت شده و با شمشه کشی صاف می‌شود.
پنل برداری در هر مرحله مشروط به پایان یافتن عملیات پایدارسازی در مرحله تراز فوقانی است.
در تصویر زیر گام های گودبرداری به روش نیلینگ نشان داده شده است: